Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom drugi 133.jpeg

jest panem siebie i do nich stosować się musi. Naówczas żyje czem może...
 — Często i trucizną, do której nawyka! rzekła pani Kossakowska.
 W czasie rozmowy Lassy siedziała ciągle w kątku, dziwiąc się śmiałości Laury; tłuściuchna kasztelanowa trochę przez grzeczność, widząc ją samą, więcej przez ciekawość — choć jej wstać z kanapy nie było łatwo — ruszyła się ku Lassy i odprowadziła ją do kątka.
 — Zkądżeś ty tego chłopaka wykopała? spytała po cichu. A no mi mów szczerze — co za jeden?..
 Stara zaczęła się śmiać.
 — Mogę tylko pani jedno powiedzieć, że dobrego rodu i familji bardzo majętnej — lecz... pono oni wszyscy jakieś bziki mają.
 — Co za bziki? dla czego? spytała pani.
 — Ojciec skąpy i dziwak, a ten, ruszyła ramionami.
 — Cóż ten? złego co masz nań?
 — A nie! tylko... tylko... sama pani kasztelanowa widzi...
 — Ja widzę tylko, że... miły chłopak... a gdyby czasem przyszedł na gawędkę do starej baby, calebym się nie gniewała.
 — A! co pani po nim! ciągle śmiejąc się poczęła poufalej Lassy.
 — Jakto! co mi po nim? stara paskudna plotkarko! cóż ty sobie myślisz, że ja go myślę bałamucić?.. Zakochany? mów...
 — Śmiertelnie...
 — W kim?...
 — Nazwiska nawet nie wiem...
 — Toć mi wszystko jedno! odparła kasztelanowa.