Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Macocha tom drugi 121.jpeg

się z tej szlachecczyzny śmieję, o małom nie spytała jeszcze kto pana Borowieckiego rodzi. Cha! cha!
 Popatrzała długo na oświeconą blizką latarnią i jasnej nocy blaskami piękną twarz Laury.
 — Powiedzże ty mi Lassy, zkąd mogłaś sobie pod rękę chwycić takiego ładnego Borowieckiego?
 Lassy ciągle zafrasowana była odpowiedziami.
 — Pani wychowywała moją siostrę, rzekła Laura... z tego powodu miałem przyjemność ją poznać.
 — Kiedy i gdzie? badała kasztelanowa.
 — Właśnie ztamtąd wraca, dodała Laura.
 — A pan tu co robisz w Warszawie? mówiła śmiejąc się i patrząc ciągle jak w tęczę na Laurę kasztelanowa; ta Lassy dla młodego człowieka, to złe wcale towarzystwo! płocha! bałamutka! i znajomości ma różne wcale nieciekawe. Ot, pierwszy dowód na mnie widzisz. Moja Lassy, mówiła ciągle, jak można niewinnego wieśniaka w nocy prowadzić do tej Sodomy i Gomory, który jest ogród Saski?
 — A! proszę pani kasztelanowej, uparł mi się sam, szybko zaczęła ośmielona Lassy; jam mu to odradzała...
 — No, jakże się waćpanu podoba miasteczko? odezwała się nie słuchając już jej odpowiedzi, otyła pani, którą Laura zdawała się niezmiernie intrygować.
 I nim jeszcze ta zdołała zdobyć się na kilka słów, dodała do Lassy:
 — Puśćże twojego kawalera i oddaj mi go... Panie... jakże się zowiesz? Monsieur Laurent? daj mi rękę. Z dwóch starych bab jak Lassy i ja, doprawdy już chybabyś mnie woleć powinien...