Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom I 224.jpeg

 Ksiądz Jan zadrżał.
 — To słabe dziecko.
 — Nie, to bohaterka biblijna! — zawołał Merheim — ani się godzi stawać jéj w drodze? Wy więcéj pewnie dla Jagiełły niż dla nas macie miłości i chęci, chcielibyście ją oderwać, a jego ocalić: ja pragnę, aby była Judytą.
 Ks. Jan zamilkł patrząc przerażony na podskarbiego.
 — Niech Bóg uchowa by nią była: sama myśl zgrozą napełnia. Któżby ją jéj mógł poddać. Sama nie zrodziłaby się w jéj dziecinnéj głowie.
 Uśmiechnął się podskarbi.
 — Mógł się znaleźć taki, który myśl w młodą rozżarzoną głowę i serce rzucił. Nie inaczéj tłómaczę ucieczkę, a widzę w tém palec Boży, iż was zbłąkanych los oddał w ręce nasze, abyście spełnieniu tego co przeznaczone nie stawali na przeszkodzie.
 Nie śmiał już się odezwać stary, ręce obie zanurzywszy w dłonie. Podskarbi zmienił zaraz rozmowę, dopytując o wojska Jagiełły.
 — Nie widziałem z nich wiele — odparł ksiądz — a to com widział, straszném mi się wydało i groźném.