Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom I 223.jpeg

 — A Wasza Wielebność jedziesz ażeby ją odszukać i matce przyprowadzić? — zapytał.
 — Nie inaczéj.
 — Do obozu polskiego? — dodał podskarbi.
 — Tak jest.
 — Dziewczyna, jak mówicie, wzięła z sobą starego knechta?
 — Tego, który dowodził ludźmi.
 — To się jéj nic nie stanie! — rozśmiał się podskarbi. Nie widzę potrzeby odrywać jéj od dzieła, które może z wyższego uczyniła natchnienia. Kto wié gdzie jest? kto wié co zamierza?
 Merheim nie dokończył.
 — Wy się z nami zostać musicie, albo gdzie na zamku przesiedziéć: do obozu was puścić nie sposób.
 — Przecie nikomu szkodzić nie mogę?
 — Ani wy, ani ja o tém wiedzieć nie możemy — odrzucił Merheim — dziewczę do takiego kroku nie rzuciłoby się bez Bożego natchnienia. Któż wié! Cuda się dzieją!
 — Miejcież litość nad matką! ona z niepokoju umiera.
 — Na litość już nie pora — odezwał się podskarbi. — Czas wojny i sądów Bożych. Rodzą się Judyty.