Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom I 063.jpeg

 — Król, a pan chrześciański jest — rzekł — pobożny, dobroczynny i miłosierny. Nie wierzcie baśniom. Zachował może pamięć pierwszéj wiary i gusła jakie, ale w Chrystusa wierzy i innego Boga nie zna.
 — U nas mówią inaczéj.
 — Ani dziw: i nieprzyjaciel jest, i wy zdala go tylko widzicie, albo raczéj słyszycie o nim.
 — To prawda — odparł podskarbi szydersko — i tak samo nie dziw, gdy my was nie znając, bierzemy za szpiega.
 — Nie mówię téż nic, kapłańską się suknią składam.
 — A cóż świadczy, że i ona nie jest wdzianą dla niepoznaki tylko?
 Obruszył się ksiądz.
 — Któżby śmiał ją sobie przywłaszczać? — zawołał — chybaby Boga w sercu nie miał?
 — Są w świecie i tacy, co Go nie mają — dołożył Merheim. — Dlatego, wielebny Ojcze, na oczyszczenie was z tego, cośby potrzeba więcéj nad gołe słowo.
 — Słowo kapłańskie, więcéj nie mam nic — cicho szepnął stary.
 Milczeli. Twarz Merheima powoli coraz surowszego nabiérała wyrazu.