Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Krzyżacy 1410 tom II 237.jpeg

domu Noskowéj, która sądziła, że brat przy niéj pozostanie. Przelękła się więc tego nagłego podróżnego stroju, który dla niéj i dla Ofki znaczył, że kapłan otrząsnąć chciał pył z nóg i zerwać węzły, jakie ich łączyły. W téj chwili było to wyrokiem potępienia.
 Ksiądz Jan smutne, ale uroczyste miał oblicze. Wszedł do środka izby, stanął, podparł się na kiju, i rękę wyciągnąwszy ku Noskowéj, rzekł:
 — Bądźcie zdrowi, mnie wracać potrzeba: niech Bóg ulituje się nad wami.
 — Jakto? chcecie nas opuścić? — zawołała rzucając się ku niemu Noskowa — dlaczego?
 — Nie jestem tu potrzebny — odpowiedział wzdychając — pójdę się modlić w kościołku moim.
 — Lecz, bracie, dla czego ten pośpiech? — spytała kupcowa.
 — Dziś czy jutro, wszystko to jedno; odejść potrzeba: niech Bóg ulituje się nad wami.
 — Nie mówisz mi szczerze — przerwała Noskowa — chyba cię co odpycha od domu mojego?
 Staruszek zamyślił się.
 — Tak jest — rzekł — odpycha mnie to, że trzymacie z ludźmi, z którymi ja trzymać nie mogę. Wyście siostry krzyżackie, a ja, ja proszę