Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Kraków za Łoktka tom II 211.jpeg

 — Przychodzisz po zapłatę — odezwała się do niego Greta, za to żeś Pawłowi i jeszcze kilku głowę na karku zostawił?
 — Choćby i tak było — rzekł Suła spokojnie. Nastawiałem ja swoję dla was, a za długie służby wierne coś mi się należy. Nie chciałem zapłaty innej tylko was... bom sobie dawno rzekł — moją musicie być!
 Wdowa wlepiła w niego wzrok i długo, długo tak siedziała, patrząc na Marcika...
 — Pilno ci — rzekła — biedę sobie kupić?
 — Komu co przeznaczone — odparł spokojnie — moja dola, sprawa moja!
 Siadł na ławie, jakby już u siebie w domu, hełm zdjął i złożył na stole.
 — A Kurcwurst? — zapytał.
 Greta wskazała w dal ku Pannie Maryi.
 — Na mogiłkach — odparła. — Zachorzał ze strachu a umarł z żałości po mnie.
 — Dobrze zrobił — z szyderstwem jakiemś odezwał się Marcik — opróżnił miejsce dla mnie! w samą porę...
 Wdowa się uśmiechnęła. Bąkając do siebie po słówku, Pawła się doczekali. Ten wszedł zbladły i dobrze przychudzony, i na dany przez Marcika znak odezwał się do synowicy.
 — No — Gretchen — chcesz nie chcesz, musisz mu rękę dać! Słowo za siebie i za ciebie dałem, musiemy strzymać. — Oni tu teraz wszechmocni...