Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Kraków za Łoktka tom II 150.jpeg

 — Którzyż i jacy? — pytał Szamotulski.
 Zmięszany Wójt zamiast odpowiedzieć wprost, począł się jąkać.
 — To się okaże! — My księcia Władysława wszyscy mamy już dosyć! i wojny i ciężarów i rozbojów wojskowych po gościńcach!
 Z pod oka spojrzał nań Szamotulski.
 Zwrócił się do księcia.
 — Wasza miłość, — rzekł — daliście się uwieść lada jakim zapewnieniom, ale łatwiej było wnijść tu niż będzie się utrzymać. Książe Władysław nadciągnie z siłą znaczną, a ziemianie za nim pójdą.
 — Nie pójdą! — gniewnie zaprzeczył Wójt.
 — Nie możecie wy ręczyć za ziemian, — odparł Wincenty — sprawa miasta, a nasze, nie jedne są.. Wyście niemcy przybysze, a my tu ojczyce...
 Zachmurzył się książe słuchając.
 Wincenty z Szamotuł tak się stawił śmiało i pańsko, iż Ślązak ani myślał go zatrzymać. Albert podszeptywał, aby go nie puszczano, bo wracając do Poznania popłoch rozniesie, lecz Ślązak nie chciał sobie ziemian narażać i puścił go wolno.
 Po krótkiej rozmowie tej wielkopolanin na koń siadłszy do swojego orszaku wprost, niezatrzymując się w mieście, podążył i natychmiast za wrota wyruszył.