Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Kraków za Łoktka tom II 058.jpeg

przybrała, wstał, utarł wąsy, dał znak Niklaszowi, że mu do Dyngusza pilno — i zemknął.
 Czelustka powrócił na swe siedzenie w kącie, a Marcik pozostał z Niklaszem, który nie unikał od niego.
 — A cóż tam wasza Greta? — spytał.
 — Jam ją rzucił — odparł żołnierz.
 — Albo ona was?
 — Może i to być — zaśmiał się Marcik. — Nam żołnierzom, zaloty do mieszczek się nie udają, tak jak księciu naszemu zgoda z wami.
 Niklasz bystro mu spojrzał w oczy.
 — Czegoż ty chcesz? Albo zgody nie ma?
 — Posłuszeństwoć jest, ale miłości i zgody nie ma — mówił Suła. — Nie trza kłamać, bo wy go nie kochacie.
 Niklasz się oburzył.
 — Jak to? jak to? — zaczął szeplenić. — Może być, że się w mieście tacy znajdą, co szemrzą, ale więcej takich, co wolą jego niż innego.
 — Chyba nie ci, w których żyłach niemiecka krew płynie — rzekł Marcik. — Z was, który jak wy, albo i Frycz polakiem na pół jest, przecie dla gromady z niemcami trzymać musi.
 — Hm — odparł cicho Niklasz, — bo ich tu więcej jest, przy nich moc i siła, a nas — garść.
 Marcik napił się i zebrało mu się na szczerość.
 — Żal mi was, — rzekł, — bo wy z niemcami razem przepadniecie...