Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Kraków za Łoktka tom II 057.jpeg

 — Bo mu się ona należy — rzekł Marcik. — Dobry to pan, ale biedny, bo jemu pokoju nie dają.
 Niklasz dziwnie zamruczał.
 — Już bo nie młody!
 — Pół wieku przeżył — poprawił Frycz.
 — Prawda — mówił Suła, — a na nim ani lat, ani tułactwa nie widać. Dobry pan, a nie wszyscy go tak kochają jak należy.
 Stało się cicho, bo rozmowa była drażliwą. Czelustka zerwał się z ławy, zbliżył, gębę wykrzywił, ręce wyłamał i zawołał głosem piskliwym.
 — Żyw niech będzie drugie pół wieku — ale dajcież piwa!!
 Wszyscy się rozśmieli, choć nie było z czego.
 — Ja bo nie wiem jak go nie kochać — mówił Czelustka głos mieniąc osobliwie. — Mieszczanie krakowscy niewiedzieliby gdzie grosze chować, a on ich miłosiernie tak podbiera jak pszczoły — —
 Biedactwo by się podusiło w ulu...
 Znowu się śmiano, ale Marcik mu pogroził.
 — Ej ty! niezdaro!
 Niklasz zapatrzył się w pułap, Frycz w kubek niby nierozumieli.
 — Zkądżebyśmy brali jeśli nie ztamtąd, gdzie jest — dodał Marcik.
 Żartowali chwilę jeszcze z Czelustką, gdy Frycz może zaniepokojony obrotem, jaki rozmowa