Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom I 205.jpeg

rynsztunku, brzęczącego na nim wszedł do namiotu.
 Król obie ręce na ramionach jego położywszy stał bezmównym długo.
 — Dziecko moje, odezwał się po cichu — niech ci się dziś serce nie rwie do boju. Straszna ta walka będzie opłakana łzami mojemi. Wolałbym byś nie szedł na nią.
 Królewicz zadrżał cały, aż zadźwięczały na nim żelaza i ojcu się do kolan pochylił.
 — Miłościwy ojcze! a! nieżądajcież wy tego po mnie — nie żądajcie, nie strzymam się.
 Wskazał ręką na wojsko szykujące się do ruszenia, na pułki które już wesołe wyciągały w pole.
 — Moje miejsce tam! tam! — zawołał.
 — Nie! obok mnie — Bolku! Boję się o ciebie i niechcę abyś się spotykał z tamtym. — Bratem ci jest.
 — Przeciwko ojcu idący wróg nie jest mi bratem! — zawołał Bolko. Znać go niechcę. Serce twoje zasmucił, stał się nieposłusznym.
 Król ręce wyciągnąwszy znowu mu je położył na ramionach i zlekka ku sobie przycisnął.
 — Bolku, dziecko moje, rzekł, jeśli chcesz iść bić się koniecznie, rycerskie słowo mi daj że jego będziesz unikać.
 Bolko zamilkł trochę.
 — Nieznam go, rzekł.