Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom I 088.jpeg

 Ręce obie podniósł do dóry, Sieciech się obrócił doń zmarszczony...
 — Niegodzi się, rzekł surowo, wojny pożądać nigdy, nikt nie wie jak ona wypadnie.
 Król westchnął głośno.
 — A! gdyby i najgorsza była, rzekł wesoło królewicz, zawsze to wojna, a dla ludzi rycerskich cóż nad nią milszego.
 Czoło króla rozpogodziło się, cieszyła go ta odwaga dziecięcia.
 — Prawy wojak z ciebie będzie, zawołał i pociągnął go ku sobie, całując w głowę.
 Judyta skrzywiła się, Sieciech przeszedł w głąb izby kroków kilka, jakby na te pieszczoty ojcowskie nie rad patrzał. Stanął potém nieco opodal, zwrócił się i przerwał szepty króla z Bolkiem, których dosłyszeć nie mógł.
 — Miłościwy panie, królewiczowi po łowach czas spoczywać, ja czekam rozkazów waszych, bo i jednéj nocy tracić nie trzeba.
 Odprawiony w ten sposób Bolko oczyma się pytającemi do ojca odwołał, a król ręką wskazał aby nieco ustąpił. Chłopak się cofnął ku ścianie, Sieciecha wzrok poszedł za nim.
 — Mów, wojewodo, odezwał się król, nic nam chłopiec nie wadzi, niech słucha owszém i waszego się uczy rozumu.
 Była chwila wahania się i milczenia. Sieciech