Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Królewscy synowie tom II 086.jpeg

 Zbigniew milczał.
 Marko Sobiejucha stojący w progu, dał znak głową, aby tego nie przyjmował...
 — Ja z połową nie pociągnę, bo siła mała — odezwał się starszy.
 — No, to zostań w Santoku, począł — śmiejąc się Bolko — dla mnie połowy dosyć, cały powrócę i łup jeszcze przywiozę.
 Chciał wychodzić w podwórce, bo go już piekło i pilno mu było, gdy Zbigniew go zatrzymał.
 — Ja cię ztąd nie puszczę — nie pozwolę — jam tu dowódzcą nie ty.
 Bolkowi krew zawrzała.
 — Hej — zakrzyknął — ze mną dobrém słowem wiele można dokazać, ale rozkazywać mnie i siłą brać! Nie twoja rzecz! Wierz mi, nie próbuj się ze mną, nie zadzieraj z bratem! Gdyśmy cię z więzów uwolnili pokornym byłeś, takim zostań, lepiéj ci z tém będzie. Równym cię chcę znać, wyższym nie!
 Modemu chłopcu z oczów ogień się sypał, drżał mówiąc, postawę miał męzką i rycerską, która postrach wrażała. Zbigniew pobladł i trząsł się.
 — Com rzekł, to strzymam — odezwał się zniżonym głosem.
 — A ja com powiedział od tego nie ustąpię — odparł Bolko śmiało.
 — Ni ja.
 — Ani ja!