Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 155.jpeg

 Kmieć nic na to nie odpowiedział, zmarszczył się i wkrótce go zbył w ostatku.
 — Idź, zkąd cię wysłali.
 Baby rozpaczały, nie lepiej może było i Wiaduchowi — ale on, im go co mocniej bolało, szczelniej usta zaciskał.
 Wtem jednego dnia, gdy na południe do chaty przyszedł, słyszy wołanie w dziedzińcu i śmiech wesoły...
 Nim się do progu dostał — ujrzał zbliżającego się do chaty króla, który parę psów z sobą wiodąc, konia zostawiwszy u wrót, wchodził już wołając.
 — Zdrów bywaj — gospodarzu!
 Wiaduch, jak panu należało, do nóg przypadł.
 — Wstawajże, stary — odezwał się król — bądź ze mną tak, jakeś był pierwszą razą. Na Zamku ja królem jestem, a tu — jam prosty myśliwy...
 I siadł na ławie. Psy mu na kolanach głowy ogromne pokładły.
 Wiaduch stał milczący.
 — Mówcie mi — cóż tam u was? — baby zdrowe? — żyto wschodzi?
 Kmieć się zupełnie opamiętał i ochłonął z pierwszego niepokoju.
 — Miłościwy królu — rzekł, wyście dobrzy dla ludzi, ale co za wami chodzić, licha warto...