Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom I 054.jpeg

W mgnieniu oka do obronyśmy się uszykowali, aż białemi chusty poczęli nam dawać znaki, wołając, że na miłosierdzie Boże, z królewiczem chcą mówić. Poznaliśmy w nich wtedy brata jednego Klary i powinowatych kilku nieszczęśliwej dziewki, którzy popadawszy na kolana przed panem, o bezpieczny przytułek w Polsce prosili go. Poprowadziliśmy ich z sobą, i siedzą do tego czasu u nas spokojnie, tyle tylko, że się im królowi na oczy pokazywać nie wolno.
 Dobek głową potrząsał.
 — Wiem ich — rzekł — oni się Amadejami zowią, a na szczycie mają orła poobcinanego.
 — A tak — odparł Kochan — królewicz im u ojca jeszcze ziemię wyprosił znaczną. Włos im tu nie spadł z głowy, tylko żeby się nie okazywali na dworze przykazanie mają, bo na nich patrzeć król nie może, zaraz mu te krwawe dzieje na pamięć przychodzą...
 — Chcą li czego, muszą przez Kasztelana prosić, a co zażądają, otrzymują.
 Bończa wysłuchawszy opowiadania cierpliwie, rzekł tylko.
 — Krwawe dzieje! bodaj o nich nie pamiętać.
 — Posłuchajcież końca o babie — dodał Kochan. — Temu już rok jedenasty, jak się to stało com mówił. W kilka lat jakoś potem, przypadło nam znów jechać na Węgry. Pamięć się tam o