Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom III 143.jpeg

nikogo wzywać, z nikim radzić, pókiby sam z nią nie mówił. Postawę przybrał uroczystą: opiekuna i sędziego. Estera, która go zajeżdżającego widzieć musiała, wyszła naprzeciw do progu.
 Nic w niej nie zdradzało upokorzenia, obawy, wzruszenia na widok człowieka, który szedł ku niej milczący i groźny.
 Znalazł ją przybraną bogato i starannie, z twarzą rozjaśnioną i dumną. Przywitała go chłodno, jakby przygotowaną była na niemiłe badanie.
 — Esther — odezwał się Lewko głosem, jakby przybranym, nieswoim, chociaż znał ją od dzieciństwa, i zwykł był do niej przemawiać inaczej. Esthero! ja tu przybywam nie jako Lewko, krewny twój i opiekun — ale jako sędzia, jako jeden ze starszyzny narodu naszego. Prawdę mi mów.
 — Nigdym nie skalała ust moich fałszem — odparła Esthera spokojnie — pytaj...
 — Król — począł Lewko wpatrując się w nią. Co mówią o tobie i o królu w mieście? Możeż to być?
 — Co mówią? spytała zimno...
 — Zowią cię kochanką jego...
 Wpatrzył się jeszcze silniej w nią, nie spuściła oczów...
 Milczeli oboje — chociaż Esthera nie zdała się odpowiedzi szukać i być jej niepewną.