Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom III 140.jpeg

zajętym, i rozpoczynającym rozmowę od sprawy składu solnego, który był w Krakowie. Na twarzy jego, w obejściu się, nie postrzegł nic, coby niepokój jaki lub zmartwienie zdradziło... Lewko ochoczo przyjmował krakowskiego gościa i starał się pozyskać sobie jego względy, bo choć sam u króla dobrze był położony, wpływ Wierzynka przechodził łaski, jakiemi się chlubił.
 Późnym wieczorem, gdy sami pozostali, Wierzynek poufale go zagadnął.
 — Nie doszło was nic nowego o Aaronowej córce Estherze?
 Lewko wpatrzył się pilno w mówiącego.
 — O Estherze? zapytał — drugiej takiej zuchwałej niewiasty nie ma w Izraelu i, dałby Bóg, aby takich i jej podobnych nie było!! Nie wspominajcie mi o niej, bo ona jest utrapieniem dni naszych, smutkiem rodu swojego całego...
 Wierzynek, pomilczawszy trochę, rzekł powoli.
 — W mieście rozpowiadają, jakoby królewską kochanką była?
 Rzucił się Lewko, jak rażony wiadomością, i ręce załamał. Stał czas jakiś, nie mogąc ust otworzyć — oczyma rzucał przerażony — zadumał się.
 — Nie może to być!! wykrzyknął. Dla króla naszego życiebym dał — ale — ani onby mógł tego zażądać, ani ona zgodzić się na to. Szalona