Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Król chłopów tom III 047.jpeg

 — Dalej, że co? rzekł. — Powiedzieliście, coście chcieli — jam wysłuchał, na tem koniec.
 Teraz zaś ja wam tyle tylko odpowiem, że ostrzeżeni przez was jesteśmy, zatem wy dla nas mniej straszni. I — po wszystkiem.
 Jędrzyk widząc powstającego z ławy Kochana, jego zimną krwią więcej jeszcze zniecierpliwiony, chwycił się też z siedzenia.
 — Ostrzegłem was przez poczciwość, bo nie chcę... nie chciałem napaść niespodziewających się.
 — I sądzicie, że się ulękniemy? spytał Kochan.
 Jędrzyk rękę w długie włosy zatopił i rwąc je — zawołał:
 — Wasza sprawa w tem — mnie gdyby ostatni grosz przyszło stracić, pięćdziesiąt i sto ludzi nająć... — gotówem.
 — A my możemy postawić ich trzystu, zaśmiał się Kochan. Lecz po co się to zdało mówić, wodę warzym...
 Chciał wstać znowu.
 Jędrzyk postradał cierpliwość.
 — Dajcie pokój temu nadaremnemu jeżdżeniu zawołał — z tego nie będzie nic, ja wam mówię — nic!! a kobiecie głowę psujecie. Ożeniłby się z nią który z bogatszych naszych mieszczan albo i panów...
 — Lub wy! rozśmiał się Kochan.