Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom I 164.jpeg

 Nie śmiał nic powiedzieć Górnicki, ale mu się zrobiło przykro, a gdy potem król zamilkł, odważył się podszepnąć:
 — Nie myślećby o nich!
 — Tak — po chwili dodał król — czarami mnie i napojami wzięły, a zdrowie i życie poszło.
 Te, którem kochał, los mi wydarł prędko... przemknęły mi przez życie moje jak cienie, tylko śnię teraz o nich. Widzę je jakby żywe były. Stają koło mnie... Elżbieta i Basia razem.
 Starosto — odezwał się żywiej — przywiozłeś mi z sobą ich wizerunki?
 — Są w Tykocinie — odparł Górnicki.
 — Jam je teraz chciał mieć... pocieszyć się niemi — rzekł król. — W Tykocinie! Jedźże po nie, proszę cię, jedź po nie, a śpiesz jutro do mnie z powrotem. Chcę je mieć, chcę je koniecznie mieć teraz, choćby do trumny.
 Górnicki począł się tłómaczyć, dlaczego ich nie zabrał z sobą, lecz w myślach pogrążony, już się go słuchać nie zdawał i powtórzył:
 — Jutro — przywieź mi je jutro.
 Wtem jakby sobie coś przypomniał.
 — Bieliński — spytał — jest w Tykocinie na zamku?
 — Nie odstępuje go na krok — rzekł Górnicki. — To człowiek, na którego spuścić się można, miłościwy panie.