Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom II 209.jpeg

wołali Zborowscy — niech więc i on ukarany zostanie.
 Król milczał — dnie schodziły.
 Dowiedział się kasztelan wojnicki, że go obwiniano.
 — Dam więc i ja gardło! Gotówem — zawołał poszedłszy do króla — ale niech ze mną morderca ukarany zostanie. Pójdę sam do więzienia, położę głowę na pieńku!
 Król zimny — ani Tęczyńskiego stracić, ani Zborowskich sobie narażać nie chciał — milczał.
 Dokoła niego wiły się jak nici niewidzialnej pajęczyny intrygi, na jedną i drugą usiłujące go pociągnąć stronę.
 Szlachta tymczasem warczała groźno, zbierała się tłumnie, wołała senatorom:
 — Czyńcie powinność waszą.
 Posłano referendarza Czarnkowskiego do senatu z domaganiem się, aby on króla skłonił do wyroku.
 Wyrok się ociągał.
 Dwa dni upłynęły, w mieście najróżniejsze chodziły wieści, sama zwłoka dowodziła, że Zborowscy mieli na dworze obrońców... oburzenie wzrastało.
 Wapowska, która dnie i noce klęczała modląc się u zwłok męża, wstała.
 Nie mówiła nic, głos zasechł jej w ustach,