Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Infantka tom II 016.jpeg

 — Szanuję ją, ale jej swojej poświęcić nie mogę — rzekła królewna. — Wy, ojcze kochany, nie przekonacie mnie. Myślałam długo, wzywałam Ducha świętego, a com postanowiła to uczynię i będzie co Bóg da! Pojadę do Łomży.
 Biskup milczał, królewna dodała łagodnie.
 — Wy ze mną, nieprawdaż?
 — Muszę — rzekł ksiądz Wojciech zcicha — choć zaprawdę przeciwko tej podróży samowolnej protestuję.
 — Nie sądzę, abyście wy, mój ojcze, albo pan wojewoda Uchański wstrzymywać mnie gwałtem zamierzali. Wy donieście, co ja czynię, a ja postąpię, jak mi lepiej.
 — Powietrze jeszcze daleko! W Płocku o niem nie słychać! — odezwał się biskup.
 — Nie czas będzie wyjeżdżać gdy nadejdzie — sucho rzekła Anna.
 Ksiądz chełmski nie odpowiedział, szukał w głowie co mogło spowodować to nagłe wyjazdu postanowienie; domyśleć mu się było trudno czegoś, prócz łatwiejszych z Litwą układów, gubił się w przypuszczeniach.
 Cesarskich wysłańców, czy francuzkich może, królewna tem bezpieczniej myślała przyjmować?
 Anna przechadzała się po komnacie, nie okazując najmniejszego wzruszenia. Weszła w tej chwili jedna z kobiet, dopytując o jakieś rozpo-