Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Historya prawdziwa o Petrku Właście palatynie, którego zwano Duninem tom 2 029.jpeg

do matki. Tam przybywszy, wstyd wyznać, ogarnęła mnie taka wielka tęsknica za dziewką, żem dłużéj powściągnąć się nie mógł. Pamiętny łaski waszéj miłości dla mnie, zbiegłem tu wprost w nadziei, że mi dopomożecie.
 — A nicżeście po drodze od Wrocławia nie słyszeli? — spytał książe Henryk.
 — Cóż słyszeć miałem? nie wiem nic — odezwał się strwożony Jaksa — czy, uchowaj Boże, mogło się tam co stać?
 — Wieści chodzą różne, nie wiem — rzekł książe Henryk. — Puszczono tu plotkę jakąś straszną, z którą ks. Janik ztąd wielce zatrwożony pobiegł. Jeżeli wy nic nie wiecie, dzięki Bogu, fałsz to być musi.
 — Alem ja, mijając bite szlaki, manowcami tu dążył — rzekł Jaksa przelękły.
 — Cóż po ziemiach, kędyście jechali, słychać? — zapytał książe.
 — Wojenne wieści chodzą, wojska się zbierają, o posiłkach trwogi puszczają — mówił Jaksa — lecz wojna nie rozpoczęta, Ruś tylko co kawał kraju zachwyciła, spustoszyła go.
 — A grody? zamki? — pytał książe.
 — Nie słychać, aby jakie opanowano.
 — Nic więc nie wiesz! — zawołał Henryk zdumiony.
 — Do tego się przyznaję, jak do grzechu, żem tego czasu tak sam o sobie myślał, iżem