Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 602.jpeg

zdaje mi się, że czuję jak je każdy wiatr przynosi, jak mię z nóg walą i suszą duszę moją.
 — No! to powracaj nazad! — rzekł Rataj.
 — Ja! alboż mogę? — westchnęła dziewczyna. — A! nigdy już! nigdy! pomiędzy tamtych ludzi, na śmiech, wzgardę, na przekleństwo!
 Rataj mocno kaszleć począł, a tak robił piersią, że go o staję słychać było.....
 — Ot, co mi dasz Marysiu, — rzekł — to cię odprowadzę do domu?
 — O! jabym tam i sama trafiła, gdyby mi wolno było — odpowiedziała dziewczyna — lepiéj tam Lacha zaprowadź...
 — Nie mówże tego Marysiu — oburzył się Tomko — wiész, żem przysiągł, i nie opuszczę cię nigdy.
 — Nieszczęście! nieszczęście! — zawołała Marysia, i twarz utuliła w dłonie.
 Wtém Rataj się zerwał, wyprostował i obrócił twarzą po za siebie; a na znak ten umówiony, z blizkich krzaków jakby cudem wystąpił stary Choiński, który całéj wysłuchał rozmowy.
 Zaledwie blask ognia oblał twarz jego, a krzyk Tomka, którego żebrak silną uchwycił dłonią za rękę, rozszedł się po lesie; cały obóz cygański ruszył