Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 600.jpeg

ruszycie. A! czyż to się godzi dobrych rodziców tak rzucać... O! gdybym ja takich miała!
 — Chybabyś ty wróciła ze mną, inaczéj nigdy — rzekł Tomko — nigdy...
 — O doloż ty moja nieszczęśliwa — zawołała Marysia.
 — Gdzie ty, tam i ja! albo się zatracę! — dodał chłopiec.
 Rataj wydobył z torby kawał chleba i począł go krajać powoli. Aza zbliżyła się, stanęła i przysłuchując rozmowie wpatrywała się w starca, a dziki uśmiech błądził po jéj ustach.
 — Poszaleją rodzice starzy — zawołała — poszaleją! Dobrze im tak, chcieli innego szczęścia dla syna, niechże innego syna szukają...
 — Kobiéto! ty chyba nie masz dzieci! — odezwał się Rataj surowo.
 — Nie mam! i mieć ich nie chcę — odparła dumnie Aza — póty z nich pociecha, póki wiszą przy piersi; na ziemię skoczywszy, chléb ci tylko z gęby i spokój z duszy wydzierają: nie prawda stary?
 Rataj głową potrząsł.
 — Nie, nie! — dodała Aza — już ani ona, ani on do was nie powrócą: muszą iść z nami! To dziecko