Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 560.jpeg

 Stary jakby co go kolnęło, wstrzymał odjeżdżającego sąsiada: — Słuchaj kumie, czy ty kpisz czy drogi pytasz?
 — Co prawda, to prawda: zapłaćcie za żyto, a dam wam w dodatku takiego gościńca...
 — No! cóż tam u licha.... ki diabeł! Czy nie bałamucisz panie Marcinie...
 — Jak Bóg miły, prawdę świętą mówię; ale kiedy wy sąsiadowi, kumowi półzłotka żałujecie za jego krwawicę, no! to niech będzie co Bóg chce, a ja téż gębę stulę.
 — A tegoroczne żyto? — spytał mięknąc stary.
 — Przeszłoroczne, suchuteńkie.
 — Ważne?
 — Toż je znacie.
 — Ale u was i groszku i stokłosu pełno?
 — No, to nie kupujcie — rzekł Marcin idąc znowu do wozu — nie kupujcie.
 — Ej, kumie, kumie, jaka z was gorączka! Myślicie że ja na was zarobku pragnę? — odparł pan Adam — No! zsypujcie zboże, a pieniądze płacę. Ale cóżeście to przywieźli? — począł żywo stary.
 Marcin się obejrzał.