Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 550.jpeg

choć przebędę z nią jaką godzinę. Będziesz się na nas patrzéć.
 Sołoducha jeszcze się oburzała.
 — Ale to nie może być?
 — Na miłość Bożą — zaczął zaklinać Tomko — widzicie że ja nic złego nie myślę.
 — A jak się Choińscy dowiedzą?
 — Nie dowiedzą się; a jakby i tak było, niech się sobie dzieje co chce. A to przyjdzie mi dla téj miłości zeschnąć i umrzeć, bo już dłużéj nie wytrzymam!
 Babie tak się wszystko ślicznie składało, że jéj aż serce rosło; ale udawała zafrasowaną, i nierychło, nacmokawszy poczęła pocichu szeptać coś Tomkowi na ucho, który rozweselony; jakby ożył na nowo, wsiadł na siwka i poleciał.
 Dopiero z za pieca dziad się zwlókł co najprędzéj po rubla o którym zasłyszał, i chyłkiem skradł się do stołu; ale Sołoducha przeczuwając napaść, dawno już była schowała grosz w węzełek i zatknęła w łóżko, a Rataj go nie znalazł.
 Rozpoczęła się zwada, krzyk, targanie; wyparła się Sołoducha, że datku nie przyjmowała; Rataj pa-