Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 495.jpeg

szczekiwać na nich. Mignął Tomko jak zjawisko, i znów go nie ma i nie ma.
 Kilka dni tak przeszły, aż wyszpiegował dziewczynę o któréj porze chodziła na cmentarz i nadjechał raniuteńko, kiedy się dopiéro z wiadrami wybierała po wodę.
 — A! dzień dobry, krasawico?
 — Dzień dobry!
 — Cóż to? sami sobie wodę nosicie?
 — A któżby mi miał nosić i na co, kiedy sama zdużam?
 — E! szkodabo mi twoich białych rączek, Marysiu, bo doprawdy — rzekł zbliżając się — nie chłopskie rączki macie!
 — A cóżbym nimi robiła? — śmiejąc się odparła cyganeczka — jużciż ja nie ta pani o któréj gadają, że sobie siedzi założywszy ręce dzień cały; toćbym z nudy umarła!
 — Jakato z ciebie będzie gospodyni! — rzekł kusiciel pochlebca, coraz się do niéj przysuwając.
 — Czemu mówicie będzie? — odezwała się sierota — alboż już nie jestem? A kto mi w domu gospodarzy, kiedy nie ja sama?