Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 379.jpeg

 — Kiedybo widzicie — odparła Sołoducha namyślając się jeszcze — ot, co to gadać zawczasu; nie dumajcie darmo o śmierci, nie wywołujcie wilka z lasu.
 — On już wyszedł i przeciwko mnie stoi, — odpowiedziała wdowa pocichu.
 — Choremu zawsze śmierć na myśli.
 — A weźmiecież wy moją Marysię?
 Dziad stanął we drzwiach i począł przysłuchiwać się trzęsąc głową.
 — Kiedybo widzicie — rzekła Sołoducha kręcąc w ręku róg fartucha — to się dobrze potrzeba namyślić, żeby znów na próżną miskę nie zaprosić. Wy wiecie, jakie życie nasze: jałmużna i miłosierdzie boskie; ledwie mamy chleba kąsek... Nie pożałowalibyśmy go, ale jéj u nas dobrze nie będzie.
 — A gdzież jéj będzie lepiéj? Bogaty gospodarz gdyby i wziął, to będzie sierotą pomiatać. Wy swoich dzieci nie macie, samiście ubodzy, rychléj się zlitujecie nad biédactwem, oczu jéj przynajmniéj chlebem nie będziecie wykałać.
 Znowu starzy milczeli. aż Rataj się nareszcie wywlókł o kiju z chaty i stanął przed Motruną.
 — Słuchajno, sąsiadko — rzekł raźnie do cyga-