Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 375.jpeg

łanie fizyonomię swojego stanu: łagodną, zamyśloną, tajemniczą, a choć Motruna była tylko biedną, ubogą sierotą, powitała ją z nadskakiwaniem.
 — Aj! cóż to tobie hołubeczku moja! Czy nie słaba ty! — zawołała do zbliżającéj się cyganichy.
 — Słaba! gorzéj niż słaba — odpowiedziała przerywanym głosem Motruna — przyszedł czas umierać!
 — Cóż to gadacie; krzyż z wami! Albożto sobie kto sam śmierć przepowié! No! no! cóż ci to jest? powiedzno hołubko, a może co poradzimy.
 — Gdzie tam! gdzie tam! — potrzęsła głową siadając na kłodzie Motruna, któréj nogi drżały i świat się w oczach kręcił.
 Sołoducha trochę się uczuła dotkniętą tym brakiem ufności w swoją sztukę.
 — Jużciż nie po coście do mnie przyszli, tylko po radę? — rzekła uśmiechając się.
 — Oj! nie po radę, nie — zawoła spocząwszy trochę kobiéta — ale po miłosierdzie.... Mnie już taki nie żyć, to darmo!
 Dziad i baba pilniéj coraz przysłuchiwać się poczęli, a przybyła tak głosem przerywanym mówiła:
 — Jużto ja nie dziś czuję, że umrzeć potrzeba