Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 323.jpeg

 — O! poznaję cię! — szydersko, może raz piérwszy w życiu odezwała się kobieta — tyś Aza.
 — Tak, Aza jestem; ale gdzież Tumry? gdzie? co się z nim stało? Mów kobieto a prędzéj!
 — Ty lepiéj zapewne wiész o nim odemnie! — cofając się zawołała Motruna.
 — Nie wrócił więc wczoraj? nie wrócił! — popędliwie poczęła pytać Aza.
 — Nie wrócił! — cicho i posępnie powtórzyła echem kobiéta, z któréj oczu ciekły dwa długie łez strumienie, a przez nie przecież oczy zbolałe wpatrywały się ciekawie w twarz ślicznéj cyganki.
 Aza ręce załamała, i jak stała, upadła cała na ziemię, poczynając zawodzić po cygańsku, i ręce załamawszy nad głową.
 Ten płacz istoty tak do niego nie stworzonéj, do reszty przestraszył Motrunę: oniemiała z przerażenia.
 — Ona wié, ona wié! — zawołała — co się z nim stało; ona go musiała zabić!!
 Wtém Aza jakby odzyskując siłę i nadzieję chwyciła się na nogi, obejrzała wkoło, podeszła kilka kroków ku lasowi, i wnet obróciła się do dworu. Bieg jéj tak był rączy i popędliwy, że Motruna ani