Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Chata za wsią 066.jpeg

lata przeżyli z sobą. Motruna niosła oberemek suchych gałęzi, pod któremi się uginała. Tumry pożałował jéj znoju.
 — Ej! — rzekł zbliżając się — gdybyście mi to do waszej chaty zanieść pozwolili, lżéjby wam było...
 — Ależ wy idziecie w przeciwną stronę?
 — Ja nigdzie nie idę.
 — A biegliście?
 — At! na powietrze! żeby odetchnąć! Nałykałem się dosyć iskier i dymu.
 — Toście się i wy zmęczyli?
 — Ej! nie! — To mówiąc wziął Tumry gałęzie, za rzucił je lekko na ramiona i zrobiwszy w ten sposób znajomość z dziewczyną poszedł z nią razem ku wiosce. Wieś była niedaleko, ale czas! czas! to niepojęta zawsze zagadka: w krótkiéj chwili można całą wypowiedziéć duszę. Co oni tam wypowiedzieli sobie!? — cały żywot i wszystkie nadzieje!
 Gdy się zbliżyli do chaty Lepiuka, Tumry i Motruna byli już doskonale znajomi. On wiedział wszystko co był powinien; ona znała całą przeszłość cygana. W marzeniach i rozhoworze doszli tak do podwórka, i już Motruna przypomniawszy sobie, że ojca tu zastać mogą, chciała odebrać swój