Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 2 202.jpeg

 — Tém jedném, abyś hrabia spełnił wolę króla jeszcze dzisiejszéj nocy.
 Skłonił się. Hrabia stał zamyślony, jak przykuty do miejsca.
 Za Fröhlich’em zamykały się drzwi i stary bił się już po śniegu do swoich sanek, a Sułkowski stał oparty o stół, niedobrze wiedząc co ma począć.
 Znał już dosyć Brühla, ażeby wiedziéć, że z rady należało korzystać.
 Nazajutrz król powracał ze mszy rannéj, gdy mu O. Guarini zaszedł drogę dopytując o zdrowie. Na to zwykle N. Pan odpowiadał czémś takiém, co pośredniczyło między chrząknieniem, uśmiechem a czkawką. Twarz zresztą dostojnego pana najlepsze dawała świadectwo, iż chorym być nie mógł. Odziedziczył w części siłę i zdrowie po ojcu, a że ich mniéj nadużywał, służyły mu wybornie.
 O. Guarini razem z innemi prowadził N. Pana na pokoje.
 Król kilka razy spojrzał nań badawczo, jakby chciał się czegoś dowiedziéć z twarzy, wreszcie rzekł lakonicznie:
 — Mróz...
 — Ja to najlepiéj czuję, bom Włoch — rzekł Guarini — ale choć tak zimno N. Panie — szepnął cicho — są ludzie co się nie lękają podróży. Pewien hrabia, którego imienia nie chcę wymówić, bo miał nieszczęście popaść w niełaskę... wybrał się, słyszę, nocą, nie wiadomo dokąd...
 Król jakby nie słyszał, nie odpowiedział nic.
 Na pokojach oczekiwał Brühl z papiérami, ale zmieszany i kwaśny.
 August zbliżył się do niego szybko.
 — Brühl! te papiery co wczoraj, skończyć trzeba.
 — Już wszystko skończone — odparł minister z westchnieniem.