Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 1 145.jpeg

 Sułkowskiemu ten szept był jakoś nie miły; odszedł kroków kilka na bok, lecz się wprędce wrócił, stając z nowu przed królewiczem. Fryderyk wskazał na niego księdzu.
 — On będzie pierwszym moim ministrem... prawa ręka moja.
 Guarini cicho uderzył w dłonie.
 — Z rozkoszą tę wiadomość szczęśliwą przyjmuję — zawołał — bogdaj doczekała tego Saxonia, aby w niéj tacy ludzie jak hrabia i tacy katolicy wszyscy stali na czele rządu.
 Królewicz się obejrzał.
 — Jeśli mu nie dadzą moje Sasy — jako katolikowi ministrować — znajdę na to sposób: poczciwy Brühl zrobi, co mu każę...
 — Nie ujmuję bynajmniéj Brühlowi — odpowiedział Guarini — ale to zapamiętały heretyk.
 Na to królewicz jedném tylko, ee! odpowiedział i ręką w powietrzu zamachnął — ee!!
 Sułkowski niedowierzająco spojrzał na Guariniego, który postawę ułożył skromną i spokojną.
 Wśród téj rozmowy oznajmiono Moszyńskiego, którego król wpuścić kazał. Wszedł pan podskarbi i zbliżył się do ręki królewskiéj. Cały był ubrany żałobno, smutek téż miał na twarzy.
 — Chciałem pożegnać W. Królewiczowską Mość — odezwał się — jadę natychmiast do Warszawy: sprawy elekcyi przyszłéj zasypiać nie można.
 — A jedź, jedź, owszém — rzekł wzdychając królewicz — chociaż Brühl mi ręczy...
 — Brühl ani Polski ani Polaków nie zna — żywo odezwał się podskarbi — to nasza sprawa i nasza rzecz.
 Nagle jakby sobie co przypomniał, Fryderyk wstał bardzo ożywiony.