Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 1 116.jpeg

 Potém oczy zwróciła na sufit, ziewnęła i zdawała się niechciéć widziéć pożerającego ją wzrokiem Monticellego.
 — Jest już Albuzzi? — spytała.
 — Nie wiem.
 — Żebyś ty o Albuzzi nie wiedział, cha! cha!
 — Wcale mnie ona nie obchodzi.
 — Gdy mówisz ze mną! Ale ja o nią nie jestem wcale zazdrosną, ani o twoją Apollinową piękność; tylko, tylko jéj, niecierpię i ciebie, Angelo, nienawidzę...
 — Za co?
 — Za to, że jesteś nienawiści godny, żeś lalka, żeś bałamut. Spójrz na zégar i idź się ubierać.
 We drzwiach ukazała się nowa twarz: był to otyły, silnie zbudowany, wesołego oblicza, ruchów żywych Puttini.
 — Moje najgłębsze uszanowanie ekscellencyi — zawołał. Ale przepraszam, może przerywam duet...
 Spojrzał na Angela.
 Faustyna się rozśmiała ruszając ramionami.
 — My tylko na scenie śpiewamy duety — dodała — ale wy wszyscy dziś myślicie się spóźniać! Do ubierania!
 I ruszyła się z sofy. Angelo także posunął się ku drzwiom, Puttini stał i śmiał się.
 — Ja się nie opóźnię: trykoty moje leżą gotowe, a reszta stroju nie zabawi.
 Drzwi się rozpadły z łoskotem i mężczyzna w czarnéj sukni, w trzewikach i w pończochach, w peruce gładkiéj, twarzy pucołowatéj, małego nosa, czoła niskiego, wbiegł jakby przestraszony.
 Sama postać jego już zwiastowała coś niezwyczajnego; Faustyna która się ognia lękała zawsze, krzyknęła przeraźliwie:
 — Matko Najświętsza ratuj! gore! gore!
 — Gdzie? gdzie?