Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 1 072.jpeg

 — A hr. Moszyński! — wtrącił Hennicke.
 Brühl drgnął i zarumienił się, spojrzał na mówiącego bystro, jakby chciał dojść czy to nazwisko wspomniał z myślą podstępną.
 Hennicke miał twarz niewinną i spokojną.
 — Hr. Moszyński nic nie znaczy — syknął Brühl — nie znaczy nic i znaczyć nigdy nie będzie.
 — N. Pan oddał mu własną córkę — rzekł Hennicke powoli.
 Brühl zamilkł.
 — Ludzie mają złe języki — począł odpocząwszy nieco Hennicke — na pannę Cosel mówiono że wolałaby była kogo innego nad hr. Moszyńskiego.
 Spojrzał mu w oczy: Brühl stał dumnie milczący.
 — Tak — wykrzyknął z niecierpliwością — tak; wziął mi ją, wyżebrał, wyintrygował.
 — I zrobił w. Exc. największą łaskę w świecie — rozśmiał się Hennicke — stara miłość nie rdzewieje, powiada nasze przysłowie. Zamiast jednéj sprężyny, dwie miéć możecie.
 Spojrzeli sobie w oczy, ale znać było na twarzy Brühla chmurę, która po niéj przeciągnęła.
 — Dosyć o tém — dodał — a więc Hennicke tyś mój, rachuj na mnie. Co dzień o szóstej, tylnemi drzwiami... miéć będziesz biuro tu u mnie: jutro dostaniesz pierwszą nominacyę.
 Hennicke się skłonił — I pierwszą pensyę do podniesionéj pracy stosowną.
 — Tak, jeśli pomyślisz o tém, aby ją było czém zapłacić.
 — To moja rzecz.
 — Godzina późna i bądź zdrów.
 Hennicke pocałował go w ramię i położył rękę na sercu, a potém powoli, cicho i nieznacznie się wysunął.
 Brühl targał dzwonek.
 Wpadł kamerdyner przestraszony.