— Jak się masz Henryku! cóż tak samotnie rozmyślasz? Szczęśliwy, możesz odpoczywać, a ja tu za wszystko odpowiedzialny i nie wiem od czego począć, żeby o niczém nie zapomnieć.
— Gdybyś hrabia kazał mi sobie pomódz?
— A! nie, dziękuję ci; trzeba obowiązki swe spełnić! Dla takiego gościa jak nasz pan miłościwy, wszelki trud miły.
Westchnął zlekka. Cóż? polowanie się udało; ja, jak wiész, nie mogłem być na niém, łowczego wysłałem z ekwipażami, w zamku tyle było przygotowań...
— Tak! polowanie się wybornie udało, N. Pan był w humorze, w jakim go oddawna nie widziano.
Sułkowski do ucha Brühlowi się pochylił: — Któż tam teraz w alkowie panuje? hę?
— Doprawdy, nie wiem: mamy pono bezkrólewie?
— A! a! to nie może być! — zaśmiał się Sułkowski — Dieskau? nie...
— A! nie, to są dawno pogrzebione rzeczy... ja, nie wiem.
— Jakżebyś ty, paź królewski, nie wiedział?
Brühl spojrzał nań z uśmiechem.
— Kiedy wszyscy wiedzą, paziowie wiedziéć niepowinni... Myśmy jak tureccy muets[1], głusi i niemi.
— A! rozumiem — odparł Sułkowski — ale, między nami.
Brühl zbliżył się do ucha hrabiego i rzucił w nie słówko dyskretne, ciche, jak szelest listka spadającego z drzewa jesienią.
— Intermezzo![2] — rzekł Sułkowski.
Zdaje się że teraz po tylu wielkich dramatach, z których każdy tyle naszego drogiego pana kosztował boleści, pieniędzy i troski, już na intermezzach poprzestaniemy.
Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Brühl tom 1 017.jpeg
Ta strona została uwierzytelniona.
