Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 2 138.jpeg

wach obecnych, odbierał wejrzenie groźne i zmuszonym był milczeć.
 Twarz tylko królewska świadczyła, że to co z niego nie wychodziło, pożerało go wewnątrz. Żółkł, starzał, posępniał, a wesołym chcąc być, stawał się złym. Najmniejsze przewinienie we wściekłość go wprawiało.
 Wieczorem, po powrocie Borzywój poszedł z innemi za królem do sypialni, a gdy się tamci porozchodzili, u drzwi pozostał. Król zobaczywszy go, stojącego uparcie, w chwili gdy na sen kubek miodu dopijał, wedle zwyczaju, odezwał się ostro do niego:
 — Czego ty chcesz odemnie!
 — Miły panie, odparł Borzywój, czasem i o tém mówić trzeba co boli.
 — Nie! zawołał król — o tém co boli tylko baby rozprawiają, mężowie ból powinni umieć zwyciężyć i śmiać się.
 — Gdybyście pozwolili, miłościwy panie — odezwał się Borzywój.
 — Mów, gdy cię język piecze — rzekł król niecierpliwie, mów a niebaw mi długo.
 — Nie kazalibyście mi do Węgier jechać i przyprowadzić trochę ludu?
 — Ja? prosić o posiłki u cudzych ludzi na domowe sprawy! — wybuchnął król. Cóż mi grozi! — Stoją i patrzą, poczynać nic nie śmieją.