Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 2 125.jpeg

pieszo prowadził daléj Krystę do matki. Zdało mu się, że szedł za trumną.
 Gdy dwór się pokazał w Górze, otoczony częstokołami, poszedł przodem do niego.
 Zięć tam drugi gospodarzył, przy którym stara matka mieszkała.
 Sulisławowa córki téj, od czasu jak jéj srom uczyniła, znać ni wiedzieć o niéj niechciała.
 Pusto było w Górze; siostra Krysty po chorobie niedawnéj leżała nie wstając jeszcze, stara Sulisławowa za nią i zięcia gospodarzyła w domu. Wielkie wrota pod dachem, stały zaparte, cisza panowała we dworze. Mścisław przez furtę boczną wszedłszy pocichu, matkę zastał na przedsieniu z kądzielą. Ta, ujrzawszy go i poznawszy, kądziel rzuciła aż się stoczyła na ziemię, dłonie podniosła. Krzyknęła i uciekać chciała. Wstrzymał ją krzykiem Mścisław.
 — Matko moja — zawołał. Miłosierdzia proszę! Ratuj mnie i Krystę...
 Usłyszawszy to imie, stara w ręce podniesione uderzyła, zatrzymała się i krzyknęła.
 — Coś ty oszalał?
 — Krystę do was wiozę — Krystę moją nieszczęśliwą, ledwie żywą. Uciekła ona sama z zamku, gdzie ją gwałtem trzymano. Znalazłem na polu, chorą, biedną...
 Sulisławowa przerażona, niepewna, powtórnie