Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 2 087.jpeg

stował niż w otwartém polu, a samo męztwo nie starczyło.
 — A no! będzie co losy zrządzą! — westchnął Dobrogost.
 — Król ma szczęście — dodał Borzywój.
 Inni szeptali między sobą, wtém król nagle od stołów zawrócił ku nim znowu. Szedł krokiem prędkim i nachmurzony, odezwał się do Borzywoja.
 — Prawda to, że biskup mi broni kościoła?
 — Tak mówią — odparł Boleszczyc.
 — Klecha ten śmie przedemną zamykać kościoły które moi dziadowie im pobudowali! — Mnie, ma być wnijść nie wolno!
 Wstrząsł się cały.
 — Trzeba choć poprobować czy do kościoła nie wpuści — począł szydersko. — Na zamek już nie chodzi, boi się!
 — Na zamku od tamtego dnia kościół zaparty — rzekł Zbilut.
 — A na Skałce mszę prawi? — zapytał Bolesław.
 — Tak jest, codzień na zaraniu dzwonią na nią — odpowiedział Borzywój.
 — Jutro zemną, wszyscy, na Skałkę! — oko w oko spotkamy się z obrzydłym klechą.
 Niektórym z nich pobladły twarze.
 — Miłościwy panie — ośmielił się wtrącić Dobrogost — Kościół.