Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 1 193.jpeg

 — Miłościwy panie — do nóg mu się skłaniając odparł Boleszczyc — z łaski waszéj mamy dosyć wszystkiego — nie potrzeba mi nic.
 — A cóż cię tu przygnało?
 — Może jakie rozkazanie mi dacie? — odezwał się Borzywój.
 — Żadnego — rzekł król. — Bracia twoi powrócili?
 — Wrócili, miłościwy panie.
 — Co z sobą przywieźli?
 Borzywój się zawahał.
 — Kędyż bywali? pewnie i o jaki dwór zaczepili? co mówią?
 — Albo to tam słuchać co prawią ludzie — rzekł Boleszczyc. — Zajeżdżali do starego dziada naszego, to zgryźliwy człek.
 Rzucił król okiem bystrém.
 — Praw — rzekł krótko — nie trzymaj co masz za pazuchą.
 — Nic innego tam nie mówią nad to, co po Krakowie chodzi, miłościwy panie. Ludzie stękają, burczą, nigdy temu co jest nie radzi. Ziemianie skarżą, że łaski u was nie mają; a co ksiądz biskup tu szepcze po cichu, tam się głośno rozlega.
 — Wszystko ja to wiem — odezwał się król — i więcéj może niż wy. Pewnie już tam biskupia klątwa i odgrożki poszły między ludzi; i że Czecha na mnie chcą sprowadzić!!