Strona:PL Józef Ignacy Kraszewski-Boleszczyce tom 1 162.jpeg

 Chłopak podniósł się na palcach, oczy szeroko otworzył i dojrzał kłąbka kurzawy.
 — Nie widać nic, miły panie, ino się pył zwija po gościńcu od wiatru, albo bydło lub owce pędzą.
 — Głupiś! — rzekł Odolaj — patrzno lepiéj, zobaczysz więcéj.
 Hyż jakby téż mowę pańską rozumiał, stał zwrócony w tę stronę, uszy nastawił i nosem powietrze pociągał.
 Nagle chłopię krzyknęło:
 — Miłościwy panie, jezdni!
 — Ilu ich?
 Znowu tedy milczał dzieciak, a stary spuściwszy głowę, ucha nastawiał.
 — Ślepiec z ciebie — rzekł — pięciu ich być musi, trutniu jakiś, mówię pięciu! Licz!
 W istocie w dali już teraz rozeznać było można jeźdźców, z których dwu przodem jechało a trzech za niemi. Panowie i czeladź.
 — Mów! — rzekł starzec. Tym słowem zwykł był puszczać wodze oczom swoim i chłopak powinien był zacząć opowiadać co widział. Chłopię poczęło.
 — Przodem dwu na koniach, w zbroiczkach i hełmach, od których się świeci, czysto poodziewani, za niemi troje czeladzi. Konie u wszystkich tęgie, kłusują szybko, wprost na zamek.
 Chłopak w ręce plasnął.