— Niech sobie idzie jeść, gdzie się jéj tylko podoba — zawołało kilka głosów.
— Precz ze spiegiem!
— Precz ze szpiegami!
— Panowie! — zawołał Poiret, uzbrajając się nagle w odwagę, któréj miłość nawet baranom udziela — chciejcież płeć uszanować.
— Szpiegi do żadnéj płci nie należą — powiedział malarz.
— Wyborna płciorama.
— Precz za drzwiorama.
— Moi panowie, to jest nieprzyzwoicie. Gdy się kogo wyprawia, to należy grzeczniéj postępować. Myśmy zapłacili i zostajejemy — powiedział Poiret i włożył czapkę na głowę, siadając obok panny Michonneau, którą gospodyni domu starała się skłonić do odwrotu.
— Oj, figlarz, figlarz z pana! — powiedział malarz żartobliwie.
— No, jeżeli państwo nie idziecie, to my sobie pójdziemy — zawołał Bianchon.
I wszyscy stołownicy posunęli się zgodnie ku salonowi.
— Moja panno, cóż to znaczy? — zawołała pani Vauquer, ja-m zrujnowana. Nie możesz pani pozostać, bo oni gotowi zrobić tu awanturę.
Panna Michonneau wstała.
— Wyjdzie! — Nie wyjdzie! — Wyjdzie! — Nie wyjdzie! — wołano po kolei. Słowa te wraz z nieprzyjazném usposobieniem obecnych, które zaczęło się coraz wyraźniéj objawiać, zmusiły pannę Michonneau do odwrotu. Przed wyjściem zawierała po cichu jakieś układy z gospodynią.
— Idę do pani Buneaud — powiedziała groźnie.
— Możesz pani iść, gdzie się podoba — odparła pani Vauquer, widząc dla siebie krwawą obelgę w wyborze gospody Buneaud, która z nią wiecznie rywalizowała, a tém samém była jéj nienawistna. Idź panna do Buneaud’owéj, będą cię tam poić kwaśném winem i karmić potrawami kupionemi od przekupniów.
Nie mówiąc nic, stołownicy uszykowali się w dwa rzędy. Poiret spoglądał tak czule na pannę Michonneau i tak naiwnie wahał się, czy ma iść za nią, czy pozostać, że stołownicy, uszczęśliwieni z pozbycia się staréj panny, nie mogli wstrzymać się od śmiechu.
— Ksi, ksi, ksi, Poiret — zawołał malarz. Daléj, hopla, hop!
Urzędnik z muzeum zaczął wyśpiewywać w sposób komiczny początek znanéj piosenki:
Partant pour la Syrie,
Le jeune et beau Dunois...
