Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 257.jpeg

bo powtarzam: z niem niema żartów! Pamiętajcie, żem wam to mówił.
 — A ja mówiłem co innego — rzekł Petroniusz. — Tigellin śmiał się, gdym twierdził, że oni się bronią, a ja teraz powiem więcej: oni zdobywają!
 — Jakto? jakto? — spytało kilka głosów.
 — Na Polluksa!... Bo jeśli taki Chilo im się nie oparł, któż im się oprze! Jeśli myślicie, że po każdem widowisku nie przybywa chrześcijan, tedy z waszą znajomością Rzymu zostańcie kotlarzami, lub zacznijcie brody golić, wówczas bowiem będziecie lepiej wiedzieli, co lud myśli i co się w mieście dzieje.
 — Mówi czystą prawdę, na święte peplum Dyany! — zawołał Vestinus.
 Lecz Barkus zwrócił się do Petroniusza:
 — Do czego prowadzisz?
 — Kończę na tem, od czegoście zaczęli: dość już krwi!
 A Tigellin spojrzał na niego szydersko i rzekł:
 — Ej! jeszcze trochę!
 — Jeśli nie starczy ci głowy, masz drugą w gałce od laski! — odparł Petroniusz.
 Dalszą rozmowę przerwało przybycie Cezara, który zajął swe miejsce w towarzystwie Pitagorasa. Zaraz potem zaczęło się przedstawienie „Aureolusa“, na które nie bardzo zważano, myśli bowiem zajęte były Chilonem. Lud, przywykły do mąk i krwi,