Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 256.jpeg

że wasze mózgi nie napełniłyby żołędziowej miseczki.
 Tigellin zaś zwrócił się do nich i rzekł:
 — Ludzie szepczą sobie także, że twoja córka, Servilia, Barku Soranusie, i twoja żona, Antistiuszu, poukrywały swoich niewolników-chrześcijan przed sprawiedliwością Cezara.
 — To nieprawda! — zawołał z niepokojem Barkus.
 — Żonę moją chcą zgubić wasze rozwódki, które zazdroszczą jej cnoty! — rzekł z niemniejszym niepokojem Antistiusz Verus.
 Lecz inni rozmawiali o Chilonie.
 — Co mu się stało? — mówił Eprius Marcellus. — Sam ich wydawał w ręce Tigellina; z nędzarza stał się bogaczem, mógł dożyć spokojnie swych dni, mieć piękny pogrzeb i nagrobek, tymczasem, nie!! Naraz wolał stracić wszystko i zgubić się; doprawdy: chyba oszalał!
 — Nie oszalał, ale został chrześcijaninem — rzekł Tigellin.
 — Chyba nie może być — ozwał się Viteliusz.
 — A czy ja nie mówiłem! — wtrącił Vestinus. — Mordujcie sobie chrześcijan, ale, wierzajcie mi, nie wojujcie z ich bóstwem. Tu niema żartów!... Patrzcie, co się dzieje! Ja tam nie paliłem Rzymu, ale gdyby mi Cezar pozwolił, zarazbym dał hekatombę ich bóstwu. I wszyscy powinni to samo uczynić,