Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 218.jpeg

 — I mordercy dzieci...
 — Nieprawda!...
 — Jakże? — zapytał ze zdziwieniem Vestinus. — Tyś sam to mówił i wydawałeś ich w ręce Tigellina!
 — To też otoczyła mnie noc i śmierć idzie ku mnie... Czasem zdaje mi się, żem już umarł, i wy także.
 — Nie! to oni mrą, a my jesteśmy żywi. Ale powiedz mi: co oni widzą, umierając?
 — Chrystusa...
 — To ich bóg? czy to możny bóg?
 Lecz Chilo odpowiedział również pytaniem.
 — Co to za pochodnie mają się palić w ogrodach? Słyszałeś, co mówił Cezar?
 — Słyszałem i wiem. Takich zwą sarmentitii i semaxii... Przybiorą ich w bolesne tuniki, napojone żywicą, przywiążą do słupów i podpalą... Byle tylko ich Bóg nie spuścił na miasto jakich klęsk... Semaxii!! To straszna kaźń.
 — Wolę to, bo nie będzie krwi — odpowiedział Chilo. — Każ niewolnikowi podać mi krater do ust. Chcę pić, a rozlewam wino, bo mi ręka lata ze starości...
 Inni rozmawiali przez ten czas także o chrześcijanach. Stary Domiciusz Afer drwił z nich.
 — Mnóstwo ich takie — mówił — że mogliby wzniecić wojnę domową, i pamiętacie, że były