Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 210.jpeg

miłuje? Kto będzie skarżył na wybrane Boże? Kto powie na tę krew: Przeklęta!?...
 — Panie, nienawidziłem złego — odrzekł stary kapłan.
 — Chrystus więcej jeszcze nakazał miłować ludzi, niż nienawidzieć złego, albowiem nauka Jego miłością jest, nie nienawiścią...
 — Zgrzeszyłem w godzinę śmierci — odrzekł Kryspus.
 I począł się bić w piersi.
 Wtem zarządca ławek zbliżył się ku Apostołowi i zapytał:
 — Kto jesteś, który przemawiasz do skazanych?
 — Obywatel rzymski — odparł spokojnie Paweł.
 Poczem, zwróciwszy się do Kryspa, rzekł:
 — Ufaj, gdyż dzień to jest łaski i umrzej w spokoju, sługo Boży.
 Dwaj Murzyni zbliżyli się w tej chwili do Kryspa, aby położyć go na drzewie, lecz on spojrzał raz jeszcze naokół i zawołał:
 — Bracia moi, módlcie się za mnie.
 I twarz jego straciła zwykłą surowość; kamienne rysy przybrały wyraz spokoju i słodyczy. Sam rozciągnął ręce wzdłuż ramion krzyża, aby ułatwić robotę i, patrząc wprost w niebo, począł modlić się żarliwie. Zdawał się nic nie czuć, albowiem gdy gwoździe zagłębiały się w jego ręce, najmniejsze drgnienie nie wstrząsnęło jego ciałem, ani na obliczu nie pojawiła się żadna zmarszczka bólu: modlił