Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 198.jpeg

 Viniciusz wrócił do domu. W atrium czekał na niego Petroniusz.
 — Byłem na Palatynie — rzekł. — Pokazałem się tam umyślnie i zasiadłem nawet do kości. U Aniciusza jest wieczorem uczta; zapowiedziałem, że przyjdziemy, ale dopiero po północy, gdyż przedtem muszę się wyspać. Jakoż będę, a dobrzeby było, gdybyś i ty był.
 — Czy nie było jakich wiadomości od Nigra, albo od Nazaryusza? — spytał Viniciusz.
 — Nie. Zobaczymy ich dopiero o północy. Uważałeś, że zapowiada się burza?
 — Tak.
 — Jutro ma być widowisko z chrześcijan ukrzyżowanych, może jednak deszcz przeszkodzi.
 To rzekłszy, zbliżył się i dotknąwszy ramienia Viniciusza, rzekł:
 — Ale jej nie zobaczysz na krzyżu, tylko w Corioli. Na Kastora! nie oddałbym tej chwili, w której ją uwolnimy, za wszystkie gemmy w Rzymie. Wieczór już blizko...
 Jakoż wieczór się zbliżał, a ciemność poczęła ogarniać miasto wcześniej, niż zwykle, z powodu chmur, które zakryły cały widnokrąg. Z nadejściem wieczora, spadł deszcz duży, który parując na rozpalonych przez dzienny upał kamieniach, napełnił mgłą ulice miasta. Potem naprzemian to czyniło się cicho, to znów przechodziły krótkie ulewy.
 — Śpieszmy się — rzekł wreszcie Viniciusz —