Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 143.jpeg

 — Niech mi da jaki znak, że ocali Rufiusa.
 Petroniusz wzruszył ramionami.
 — Ja nie przychodzę, jako jego poseł, o boska, mówię ci tylko: bądź lepiej w zgodzie ze wszystkiemi bóstwami rzymskiemi i obcemi.
 — Pójdę! — rzekła złamanym głosem Poppea.
 Petroniusz odetchnął głęboko.
 — Nareszcie coś wskórałem! — pomyślał.
 I, wróciwszy do Viniciusza, rzekł mu:
 — Proś swego Boga, by Lygia nie umarła na gorączkę, bo jeśli nie umrze, to Wielka westalka rozkaże ją uwolnić. Sama Augusta będzie ją o to prosiła.
 Viniciusz popatrzył na niego oczyma, w których błyszczała gorączka, i odpowiedział:
 — Ją uwolni Chrystus.
 A Poppea, która dla ocalenia Rufiusa gotowa była palić hekatomby wszystkim bogom świata, tegoż jeszcze wieczora udała się na Forum do westalek, powierzywszy opiekę nad chorem dzieckiem wiernej piastunce, Sylwii, która i ją samą wyniańczyła.
 Lecz na Palatynie wyrok na dziecko był już wydany, zaledwie bowiem lektyka cesarzowej znikła za Wielką bramą, do komnaty, w której spoczywał mały Rufius, weszli dwaj wyzwoleńcy Cezara, z których jeden rzucił się na starą Sylwię i zatkał jej usta, drugi zaś, chwyciwszy miedziany posążek Sfinksa, ogłuszył ją pierwszem uderzeniem.