Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.3 130.jpeg

sioną ku niebu w modlitwie. „Nie! Chrystus nie odmówi pierwszemu uczniowi swemu i pasterzowi trzody! Chrystus mu nie odmówi, a ja nie zwątpię“. I biegł do więzienia, jak zwiastun dobrej nowiny.
 Lecz tu czekała go rzecz niespodziewana.
 Straże pretoriańskie, zmieniające się przy Mamertyńskiem więzieniu, znały go już wszystkie i zwykle nie czyniono mu najmniejszych trudności, lecz tym razem łańcuch się nie otworzył, a natomiast setnik zbliżył się ku niemu i rzekł:
 — Wybacz, szlachetny trybunie, mamy dziś rozkaz nie wpuszczać nikogo.
 — Rozkaz? — powtórzył, blednąc, Viniciusz.
 Żołnierz spojrzał na niego ze współczuciem i odrzekł:
 — Tak, panie. Rozkaz Cezara. W więzieniu dużo jest chorych i być może, iż obawiają się, aby przychodnie nie roznieśli zarazy po mieście.
 — Lecz mówiłeś, że rozkaz na dziś tylko?
 — W południe zmieniają się straże.
 Viniciusz zamilkł i odkrył głowę, albowiem zdawało mu się, że „pileolus“, który miał na niej, jest z ołowiu.
 Wtem żołnierz zbliżył się i rzekł przyciszonym głosem:
 — Uspokój się, panie. Stróże i Ursus czuwają nad nią.
 To rzekłszy, pochylił się i w mgnieniu oka na-