Strona:PL Henryk Sienkiewicz-Quo vadis t.1 196.jpeg

 — Dobrze — rzekł — czy potrzebujesz wskazówek?
 — Potrzebuję broni.
 — Jakiej? — spytał ze zdziwieniem Viniciusz.
 Grek nadstawił jedną dłoń, drugą zaś uczynił gest liczenia pieniędzmi.
 — Takie dziś czasy, panie — rzekł z westchnieniem.
 — Będziesz więc osłem — rzekł Petroniusz — który zdobywa fortecę zapomocą worków złota.
 — Jestem tylko biednym filozofem, panie — odrzekł z pokorą Chilon — złoto, macie wy.
 Viniciusz cisnął mu kieskę, którą Grek chwycił w powietrzu, jakkolwiek istotnie nie miał dwóch palców u prawej ręki.
 Poczem podniósł głowę i rzekł:
 — Panie, wiem już więcej, niż się spodziewasz. Nie przyszedłem tu z próżnemi rękoma. Wiem, że dziewicy nie porwali Aulusowie, gdyż mówiłem już z ich sługami. Wiem, że jej niema na Palatynie, gdzie wszyscy zajęci są chorą małą Augustą, i może nawet domyślam się, dlaczego wolicie szukać dziewicy z moją pomocą, niż z pomocą wigilów i żołnierzy Cezara. Wiem, że ułatwił jej ucieczkę sługa, pochodzący z tegoż samego, co i ona kraju. Nie mógł on znaleźć pomocy u niewolników, bo niewolnicy, którzy się wszyscy razem trzymają, nie pomogliby mu przeciw twoim. Mogli mu pomódz tylko współwyznawcy...